Deniz'in Doğum Hikayesi
Tam 20. haftada İstanbul'dan Silifke'ye taşındık. O zamana kadar takibimi, Göksu'yu da doğurtan Aslı Abla yapmıştı. Aslı Alay. Artık o kadar görüştük ve enerjilerimiz o kadar tuttu ki arkadaş olduk. Ona doğuma Mersin'e gelir misin? diye sorduğumuzda hiç tereddüt etmeden kabul etti teklifimizi. Zaten kendi özel muayenehanesi olduğu için randevularını ona göre ayarlayacaktı. Doğuma kadar olan takiplerimi uzaktan yapacaktı ve doğum tarihi netleşince de Mersin'e gelecekti.
20.haftada detaylı ultrason vardı ve biz Adana'da Cüneyt Evrüke'ye gittik. Deniz'in kalbinde bir parlaklık vardı. Hoca bizi 3 hafta sonra tekrar çağırdı. 23.haftada yine ona gittik.Bu arada doktor arayışına da girdim ama Mersin'e gidip gelmek istemiyordum Silifke'dekileri denemeye başladım. Silifkede 1 tane özel hastane var 2 kadın doğumcu var, birde devlet hastanesinde 2 doktor var. Etrafımdaki herkes devlet hastanesindeki Çağdaş Mavigök'ü önerdi. 1 ay sonraki kontrolde ona gittim. Fakat o kadar yoğun ki.. Biz alışmışız özel muayenehanede yarım saat muhabbet ede ede tüm detayları konuştuğumuz ortamlara. Doktor iyi ama dönüp de suratına bakacak vakti yok adamın. Neyse 1 ay sonraki kontrolde, yani 32.haftada doğum iznine ayrılacağım için rapor almaya yine devlet hastanesine gittim, Dr.Çağdaş full olduğu için diğer doktora göründüm. Raporumu verdi kontrolü yaptı gönderdi. 1 ay sonraki kontrole özel hastanede Mehmet Toyaksi'ye gittim. Çok beklentim yoktu, beklentimi karşıladı. Sonraki kontrole yine Dr.Mehmet'ten randevu istedim ama o hafta şehir dışındaymış o yüzden diğer doktora gittim. Sonraki kontrolde geri Dr.Mehmet'e gittim.. Derken zaten doğum yaklaştı. Her defasında başka bir doktora görünmüş oldum. Ama, tek bir doktor tarafından takip edilmemiş olmayı pek de önemsemedim, çünkü zaten her doktor çıkışında Aslı Abla'yla iletişim halindeydik, her test sonucunu her NST kağıdını ona gönderiyordum ve beni aslında baya yakından takip etmiş oluyordu. Zaten doğumu da o yaptıracaktı. 7 Kasım olarak günü belirledik Aslı Abla'yla (Benim SAT net olmadığı için baya kafamız karışmıştı bir ara). Silifke'de yenidoğan doktoru ve yenidoğan yoğunbakım olmadığı için Mersin'de babamın arkadaşlarının açtığı City Hospital'da olacaktı. Sahiplerinden Abbas Amcayı aradım, o odamı ve ekibi ayarladı. Sıra Aslı Abla'nın uçuşunu ve konaklamasını ayarlamaya gelmişti kiiiiiiiiii, sürpriiiiizzz, Aslı Abla gelemiyor!
Doğuma 10 gün vardı, ve Aslı Abla'nın tüp bebek eğitimi aldığı hocayla ilgili durumlardan dolayı gelişi iptal oldu. O kadar üzgündü ki, hiç böyle bir engelle karşılaşabileceğini düşünmemişti. İlk doğumum olsa yıkılırdım herhalde ama böyle bir ihtimal olabileceğine kendimi hazırlamışım içten içe. Ama Keşke hep Mersin'de belli bir doktora takibe gitseymişim, ne olur ne olmaz diye, diye düşündüm sadece.. Neyse yapacak bir şey yoktu. Hemen hastanenin diğer ortağı olan Ali Amcayı aradım, o kadın doğumcu ama artık doktorluk yapmıyor hastaneyi yönetiyor. Acayip içimi rahatlattı, ayarlarız merak etme, Salı günü gel dedi. Doğuma 1 hafta vardı ve doğuma girecek doktorumla yeni tanışacaktım. İnşallah günü değiştirmez diye düşündüm kendimi 7 Kasım' çok hazırlamıştım. Hatta Tülay annem doğum hediyelerine bile yazmıştı 7.11 diye :)
Salı günü hastane'ye gittik, Ali Amca bizi aldı Günhan Doluoğlu diye bir doktorun yanına götürdü tanıştırdı. Daha ilk dakikadan sakinliği ve pozitifliğiyle karşılaşınca derin bir nefes aldım. Kontrole aldı. Yönlendirmeli soru sordum hemen :) 7 Kasım demiştik sizin için OK mi dedim. Çok uygun dedi, ohh dedim. Hemen ilk doğumumda başıma gelenleri anlatmaya başladım büyük bir hararetle (Göksu'nun doğum hikayesi için tıktık). Sakinlikle dinledi, ve tekrarlanacağını hiç sanmıyorum dedi.
Ben "rahim atoniye girecek kesin" dedim, o "sezaryende her şey gözümüzün önünde girerese de toparlarız" dedi.
Ben "yine kan kaybedicem kan bulunduralım" dedim, o "bence gerekmeyecek, gerekirse isteriz" dedi.
Ben "tansiyonum çok düşecek" dedim, "ayarlarız" dedi,
Ben "göğsüm sıkışacak, epidural kendimi çok kötü hissettiriyor" dedim, o "anestezici çok iyi, ona güven" dedi.
Ben ne desem sakince güler yüzle cevap verdi, sezaryen çok kolay bir ameliyat, hiç merak etme dedi ve beni içim rahat bir şekilde gönderdi.
Bu cümlesi ne kadar önemliydi bir bilse.. Ankara'daki kadın doğumcu kuzenime de onaylatınca, 1 hafta boyunca, içimden "sezaryen meğer çok kolay bir ameliyatmış doktorlar için" diye diye gezindim :)
Cuma olunca biz valizlerimizi de alıp Mersin'e annemlere taşındık. O hafta sonunu full Göksu ile geçirdik, parka götürdük, alışverişe çıktık. Pazartesi Tülay annemle Leyla Teyzem de geldi.
7 Kaısm Salı sabahı saatlerimizi 6ya kurduk. Hiç ses yapmadan evden çıkmamız gerekiyordu, Göksu uyanırsa işler karışabilirdi. Leyla Teyze Göksu ile kaldı. Biz 7de hastanedeydik. Odamıza yerleştik, pastalar börekler kapı süsü hediyelikler dizildi. Fotoğrafçımız Sinem ve eşi (lise arkadaşım) Erdinç geldiler. Beklemeye başladık, o sırada bol bol fotoğraf çekildik. Ameliyatı düşünmemeye çalışıyordum, heyecanlanıyordum. 8'de doktor geldi,yine sakinleştirdi beni. Anestezi doktorumuz da gelcek dedi, ççok iyidir, konuşarak yapar her şeyi, için rahat olsun dedi gitti. Beni hazırladılar ve 8:40ta tekerlekli sandalyeyle ameliyathaneye götürdüler. Ameliyathanenin bodrum katında değil de üst katta olması bile psikolojimi olumlu etkilemişti. Asansörde ve tüm ameliyat yolunda Sinem'in yanımda olması güvende hissettirdi kendimi. Ameliyata hasta yakını almıyorlar, o yüzden Yaho giremedi. Zaten girmek de istemiyordu. Ben de isteyip istemediğimden emin değildim, çünkü o yanımda olunca güçlü duramam hemen salarım kendimi diye korkuyordum. Kan tutar mı falan diye bir de onu düşünmek istemiyordum o sırada.
Beni soğuk ameliyathaneye aldılar sedyenin üzerine oturttular. O sırada Sinemi giydirmek için başka bir yere götürdüler. Hastayı hazırladıktan sonra gel dediler. Anestezici geldi. Çok heyecanlandım, ya epidurali yaparken kıpırdarsam, ya doğru durmazsam diye ödüm kopuyordu. Ama gerçekten konuşa konuşa taktı çaktırmadan. "Şimdi kafanı eğ, ben yeri buluyorum, buldum, takıyorum, çok güzeeel, soğukluk geldi mii..." şeklindeydi. Sonra yatırdılar ve ben yine kendimi kötü hissetmeye başladım. Ama neyin kötü olduğunu tanımlayamıyordum. İçim sıkılıyordu, kalbim mi sıkışmıştı yine? hayır neydi bilmiyorum ama sesimi çıkarmadan kuzu gibi yatıyordum bir an önce bitsin diye. Sinem içeri girdi arkamda durdu ama vücudumdaki tanımlayamadığım sıkıntıdan sanki hiçbir şey göremiyordum. Hemen olsun bitsin bu sıkıntıdan kurtulayım, bi daha da doğurursam falan diye düşünürken, başucumda oturan anestezici "iyi misin" dedi, hayır dedim. Miden mi bulanıyor dedi. resmen aydınlandım, tanımlayamadığım sıkıntım mide bulantısıydı! evet dedim, bi şeyler yaptı ve işte işin şekli o an değişti. İnanılmaz rahatladım. ve doğumun her anından keyif almaya başladım. Günhan bey bebek geliyor dedi ve içimden kolayca kaydığını hissettim. Göksu'daki gibi bastırmalarına gerek kalmamıştı. hooop çıktı, ve hemen ağladı. Saat 9:05'ti. Yan tarafımda çocuk doktoru kontolüne geçti. Nasıl iyi mi diye sordum, çok iyi dediler. Kilosunu sordum, 3810 dediler. Ağlıyordu durmadan, ben de ağlıyordum mutluluktan. Sonra hemen yanıma getirdiler. ve mucize gibi bir şey oldu, yanağı yanağıma değince ve sesimi duyunca sustu!! inanamadım, "sen beni duyunca sustun muuuu" dedim. Böyle bir mutluluk yok.. Burası soğuk, üşümesin dediler ve götürdüler. Sinem de onunla indi. Suratımda kocaman bir gülümseme ile o soğuk ameliyathanede suratsız ekiple başbaşa kaldım. (doktorlar iyiydi de ekip çok fenaydı). 9:25'te dikişlerim bitti.
Doktor yanıma doğru geldi. Sağ bacağında 3 tane ben var, hazır anestezi altındayken alayım mı onları dedi. hahahah, oluuuuur dedim :))) Başka var mı benim görmediğim dedi, göbeğimin sol altında da 2 tane var dedim, hepsini aldı. (benim vücudum sürekli ben üretiyor çok hassas). Neyse, 1 saat içinde emzirme hedefim vardı, geç kalicam ağlıyor mudur diye stres olmaya başladım.. Ne bileyim, doktor o sırada sorunca 2 dakikalık iş herhalde diye düşünmüştüm. yine de allahtan çok uzamadı, dikişler bitti, biraz da hastabakıcı bekledim odaya indiğimde 9:50'ydi.
Deniz mızırdanıyordu, hemen kucağıma aldım kızımı, saçlı kıllı bi şey ama nasıl güzel geliyor bana, bakmaya doyamıyorum. yıkatmadığımız için vücudunu kaplayan beyaz verniks tabaka hala duruyordu, daha emilmemişti. Gözleri henüz açılmamıştı, Göksu'ya ilk bakışta benziyordu ama aslında tek tek inceleyince benzemiyordu. Elleri hep yüzündeydi yine. Karnımda da hep böyle duruyordu hiç yüzünü görememiştik. Emzirmeye çalıştım ama memeyi alamıyordu bir türlü.. Sütümün olduğunu biliyordum çünkü neredeyse hiç tam kesilmemişti Göksu'yu emzirirken hamile kaldığım için. Hatta 32. haftadayken resmen gelmeye başlamıştı. Baya uğraştıktan sonra tuttu memeyi emmeye başladı. Uyuyakalıyordu uyandırıyordum çenesine dokunup. 15dk emzir dediler, emzirip yerine koydum, ama koyasım gelmedi, geri kucağıma aldım kucağımda tuttum, öptüm kokladım sarıldım. Hala epidural in etkisinde olduğum için hiç ağrım yoktu çok iyi hissediyordum. Gülücükler saçılıyordu yüzümden.Göksu'yu düşünüp endişeleniyordum, sevecek mi nasıl tepki verecek diye. Ama artık başa gelen çekilecekti yapacak bir şey yoktu. O anın keyfini çıkarmaya başladım.
Sonra Göksu'yu getirdiler. Her şeyin farkındaymış gibiydi, aylardır kardeşini beklemiş de şimdi kavuşmuş gibiydi, benim ameliyat olacağımı biliyormuş, beni bu halde bulacağını biliyormuş gibi, hiçbir terslik hissetmedi. O kadar tatlıydı ki, galiba hayatımın en güzel anıydı, abartmıyorum. Deniz'e zarar vermemeye çalışarak seviyordu, kıyamıyordu, gülücükler saçıyordu sanki sonunda geldi dercesine, kucağına istedi, sarılıp öptü, o da yanına yattı beraber uyuyor gibi. Off nasıl mutlu oldum anlatamam. Aylardır stres yapıyordum. Daha 2 yaşında bile değildi ama her şeyi anlamıştı benim minik kızım. Video için tıktık
Acaba Göksu kadar çok sevebilir miyim dediğim Deniz ise daha doğduğu anda tüm vücudumu sevgisiyle sardı. Böyle bir sevgi yok. Böyle bir duygu yok. İlaç gibi geldi bana daha ilk dakikadan. Zaten çocuk bakmak o kadar zor bi şey ki, insanlar bu duygu ile güçlü kalıyor bence.
Göksu'yu götürdüler, benim yüzümdeki gülümsemeler hafif hafif acı ifadesine dönüyordu. Anestezi etkisi geçtikçe ağrım başladı. Çok normaldi. 25 kg değil de daha az kilo alsaydım, ameliyat sonrası hareket edebilme kapasitemin daha iyi olacağını ve daha hızlı iyileşebileceğimi hissettim o an.
Ziyarete gelenler oldu, annemler benim odanın dışındaki küçük odada ağırladılar. Yemekler börekler çörekler tatlılar kahveler çaylar.. O kadar acıkmıştım ki. Acıkmayı geçtim o kadar susamıştım ki. Bakmıyordum o tarafa. ameliyatın bitiminden itibaren 8saat açlık istedi doktorum. Ama çok susadığımı söyleyince 1 yuduma izin verdiler allah razı olsun :) saat 17:0 de ilk yemeğimi yedim. Sıvıydı, çorba komposto muhallebi falan vardı. Komposto çok iyi geldi. Sürahiyle getirdiler ben sevdim diye :) Tüm gece içtim.
Yaho ve Tülay annem benimle kaldı. Kendi annem eve geçti, Göksu onlarda kalıyordu. Yaho diğer odada kaldı, Tülay annem benim odamda kaldı. Tülay annem sağ olsun o kadar ilgilendi ki benimle, hiç uyumadı, kendi kızı gibi görür zaten hep.. Yürümeye kalkmak benim için bir zulümdü. doğrulamıyordum bile, yürüyemiyordum..Bir iki defa çok şiddetli sancı girdi, ilk doğumdan tecrübeli olmak işimize yaradı, mesanemin dolduğunu hissetmediğim içindi. Tuvalete girince geçti.
Deniz devamlı uyuyordu, 2 saatte bir uyandırıp emzirmem gerekiyordu ama 2 saat geçtikten sonra uyandırıp memeyi tutturmak için 1 saat uğraşıyorduk. Yani 3 saatti buluyordu. Şekeri düşer mi acaba diye korkuyordum hep. Hatta sabaha karşı topuk kanı almaya geldiklerinde şekerine de baktırdım, normal çıkınca rahatladım. Emzirmeye çalışma kısmında o kadar uğraşıyordum ki, sırf tutabilsin aç kalmasın diye doğru pozisyon falan düşünmeden emziriyordum. Daha ilk günden o kadar hırpalandı ki meme ucum, hemen yara oldu.
Sabah olunca, o en önemli taburcu olma kriteri gerçekleşti, sonunda gaz beni terketti ve biz de eve geçtik. Bebeğimle farklı arabalarda gittik eve. Sonra iki bebeğime de kavuştum evde.
Göksu kocaman göründü gözüme. Deniz de minicik.. O kadar muhtaç, o kadar aciz, o kadar masum, o kadar tatlıydı ki.. İçimden ikisine de taşan sevgiyi tarif edemem..
20.haftada detaylı ultrason vardı ve biz Adana'da Cüneyt Evrüke'ye gittik. Deniz'in kalbinde bir parlaklık vardı. Hoca bizi 3 hafta sonra tekrar çağırdı. 23.haftada yine ona gittik.Bu arada doktor arayışına da girdim ama Mersin'e gidip gelmek istemiyordum Silifke'dekileri denemeye başladım. Silifkede 1 tane özel hastane var 2 kadın doğumcu var, birde devlet hastanesinde 2 doktor var. Etrafımdaki herkes devlet hastanesindeki Çağdaş Mavigök'ü önerdi. 1 ay sonraki kontrolde ona gittim. Fakat o kadar yoğun ki.. Biz alışmışız özel muayenehanede yarım saat muhabbet ede ede tüm detayları konuştuğumuz ortamlara. Doktor iyi ama dönüp de suratına bakacak vakti yok adamın. Neyse 1 ay sonraki kontrolde, yani 32.haftada doğum iznine ayrılacağım için rapor almaya yine devlet hastanesine gittim, Dr.Çağdaş full olduğu için diğer doktora göründüm. Raporumu verdi kontrolü yaptı gönderdi. 1 ay sonraki kontrole özel hastanede Mehmet Toyaksi'ye gittim. Çok beklentim yoktu, beklentimi karşıladı. Sonraki kontrole yine Dr.Mehmet'ten randevu istedim ama o hafta şehir dışındaymış o yüzden diğer doktora gittim. Sonraki kontrolde geri Dr.Mehmet'e gittim.. Derken zaten doğum yaklaştı. Her defasında başka bir doktora görünmüş oldum. Ama, tek bir doktor tarafından takip edilmemiş olmayı pek de önemsemedim, çünkü zaten her doktor çıkışında Aslı Abla'yla iletişim halindeydik, her test sonucunu her NST kağıdını ona gönderiyordum ve beni aslında baya yakından takip etmiş oluyordu. Zaten doğumu da o yaptıracaktı. 7 Kasım olarak günü belirledik Aslı Abla'yla (Benim SAT net olmadığı için baya kafamız karışmıştı bir ara). Silifke'de yenidoğan doktoru ve yenidoğan yoğunbakım olmadığı için Mersin'de babamın arkadaşlarının açtığı City Hospital'da olacaktı. Sahiplerinden Abbas Amcayı aradım, o odamı ve ekibi ayarladı. Sıra Aslı Abla'nın uçuşunu ve konaklamasını ayarlamaya gelmişti kiiiiiiiiii, sürpriiiiizzz, Aslı Abla gelemiyor!
Doğuma 10 gün vardı, ve Aslı Abla'nın tüp bebek eğitimi aldığı hocayla ilgili durumlardan dolayı gelişi iptal oldu. O kadar üzgündü ki, hiç böyle bir engelle karşılaşabileceğini düşünmemişti. İlk doğumum olsa yıkılırdım herhalde ama böyle bir ihtimal olabileceğine kendimi hazırlamışım içten içe. Ama Keşke hep Mersin'de belli bir doktora takibe gitseymişim, ne olur ne olmaz diye, diye düşündüm sadece.. Neyse yapacak bir şey yoktu. Hemen hastanenin diğer ortağı olan Ali Amcayı aradım, o kadın doğumcu ama artık doktorluk yapmıyor hastaneyi yönetiyor. Acayip içimi rahatlattı, ayarlarız merak etme, Salı günü gel dedi. Doğuma 1 hafta vardı ve doğuma girecek doktorumla yeni tanışacaktım. İnşallah günü değiştirmez diye düşündüm kendimi 7 Kasım' çok hazırlamıştım. Hatta Tülay annem doğum hediyelerine bile yazmıştı 7.11 diye :)
Salı günü hastane'ye gittik, Ali Amca bizi aldı Günhan Doluoğlu diye bir doktorun yanına götürdü tanıştırdı. Daha ilk dakikadan sakinliği ve pozitifliğiyle karşılaşınca derin bir nefes aldım. Kontrole aldı. Yönlendirmeli soru sordum hemen :) 7 Kasım demiştik sizin için OK mi dedim. Çok uygun dedi, ohh dedim. Hemen ilk doğumumda başıma gelenleri anlatmaya başladım büyük bir hararetle (Göksu'nun doğum hikayesi için tıktık). Sakinlikle dinledi, ve tekrarlanacağını hiç sanmıyorum dedi.
Ben "rahim atoniye girecek kesin" dedim, o "sezaryende her şey gözümüzün önünde girerese de toparlarız" dedi.
Ben "yine kan kaybedicem kan bulunduralım" dedim, o "bence gerekmeyecek, gerekirse isteriz" dedi.
Ben "tansiyonum çok düşecek" dedim, "ayarlarız" dedi,
Ben "göğsüm sıkışacak, epidural kendimi çok kötü hissettiriyor" dedim, o "anestezici çok iyi, ona güven" dedi.
Ben ne desem sakince güler yüzle cevap verdi, sezaryen çok kolay bir ameliyat, hiç merak etme dedi ve beni içim rahat bir şekilde gönderdi.
Bu cümlesi ne kadar önemliydi bir bilse.. Ankara'daki kadın doğumcu kuzenime de onaylatınca, 1 hafta boyunca, içimden "sezaryen meğer çok kolay bir ameliyatmış doktorlar için" diye diye gezindim :)
Cuma olunca biz valizlerimizi de alıp Mersin'e annemlere taşındık. O hafta sonunu full Göksu ile geçirdik, parka götürdük, alışverişe çıktık. Pazartesi Tülay annemle Leyla Teyzem de geldi.
 |
| Göksu'nun tek çocuk olduğu son gün. Deniz'e son 1! |
7 Kaısm Salı sabahı saatlerimizi 6ya kurduk. Hiç ses yapmadan evden çıkmamız gerekiyordu, Göksu uyanırsa işler karışabilirdi. Leyla Teyze Göksu ile kaldı. Biz 7de hastanedeydik. Odamıza yerleştik, pastalar börekler kapı süsü hediyelikler dizildi. Fotoğrafçımız Sinem ve eşi (lise arkadaşım) Erdinç geldiler. Beklemeye başladık, o sırada bol bol fotoğraf çekildik. Ameliyatı düşünmemeye çalışıyordum, heyecanlanıyordum. 8'de doktor geldi,yine sakinleştirdi beni. Anestezi doktorumuz da gelcek dedi, ççok iyidir, konuşarak yapar her şeyi, için rahat olsun dedi gitti. Beni hazırladılar ve 8:40ta tekerlekli sandalyeyle ameliyathaneye götürdüler. Ameliyathanenin bodrum katında değil de üst katta olması bile psikolojimi olumlu etkilemişti. Asansörde ve tüm ameliyat yolunda Sinem'in yanımda olması güvende hissettirdi kendimi. Ameliyata hasta yakını almıyorlar, o yüzden Yaho giremedi. Zaten girmek de istemiyordu. Ben de isteyip istemediğimden emin değildim, çünkü o yanımda olunca güçlü duramam hemen salarım kendimi diye korkuyordum. Kan tutar mı falan diye bir de onu düşünmek istemiyordum o sırada.
Beni soğuk ameliyathaneye aldılar sedyenin üzerine oturttular. O sırada Sinemi giydirmek için başka bir yere götürdüler. Hastayı hazırladıktan sonra gel dediler. Anestezici geldi. Çok heyecanlandım, ya epidurali yaparken kıpırdarsam, ya doğru durmazsam diye ödüm kopuyordu. Ama gerçekten konuşa konuşa taktı çaktırmadan. "Şimdi kafanı eğ, ben yeri buluyorum, buldum, takıyorum, çok güzeeel, soğukluk geldi mii..." şeklindeydi. Sonra yatırdılar ve ben yine kendimi kötü hissetmeye başladım. Ama neyin kötü olduğunu tanımlayamıyordum. İçim sıkılıyordu, kalbim mi sıkışmıştı yine? hayır neydi bilmiyorum ama sesimi çıkarmadan kuzu gibi yatıyordum bir an önce bitsin diye. Sinem içeri girdi arkamda durdu ama vücudumdaki tanımlayamadığım sıkıntıdan sanki hiçbir şey göremiyordum. Hemen olsun bitsin bu sıkıntıdan kurtulayım, bi daha da doğurursam falan diye düşünürken, başucumda oturan anestezici "iyi misin" dedi, hayır dedim. Miden mi bulanıyor dedi. resmen aydınlandım, tanımlayamadığım sıkıntım mide bulantısıydı! evet dedim, bi şeyler yaptı ve işte işin şekli o an değişti. İnanılmaz rahatladım. ve doğumun her anından keyif almaya başladım. Günhan bey bebek geliyor dedi ve içimden kolayca kaydığını hissettim. Göksu'daki gibi bastırmalarına gerek kalmamıştı. hooop çıktı, ve hemen ağladı. Saat 9:05'ti. Yan tarafımda çocuk doktoru kontolüne geçti. Nasıl iyi mi diye sordum, çok iyi dediler. Kilosunu sordum, 3810 dediler. Ağlıyordu durmadan, ben de ağlıyordum mutluluktan. Sonra hemen yanıma getirdiler. ve mucize gibi bir şey oldu, yanağı yanağıma değince ve sesimi duyunca sustu!! inanamadım, "sen beni duyunca sustun muuuu" dedim. Böyle bir mutluluk yok.. Burası soğuk, üşümesin dediler ve götürdüler. Sinem de onunla indi. Suratımda kocaman bir gülümseme ile o soğuk ameliyathanede suratsız ekiple başbaşa kaldım. (doktorlar iyiydi de ekip çok fenaydı). 9:25'te dikişlerim bitti.
 |
| Hoşgeldin Deniz kızım. 07.11.2017 9:05 |
Doktor yanıma doğru geldi. Sağ bacağında 3 tane ben var, hazır anestezi altındayken alayım mı onları dedi. hahahah, oluuuuur dedim :))) Başka var mı benim görmediğim dedi, göbeğimin sol altında da 2 tane var dedim, hepsini aldı. (benim vücudum sürekli ben üretiyor çok hassas). Neyse, 1 saat içinde emzirme hedefim vardı, geç kalicam ağlıyor mudur diye stres olmaya başladım.. Ne bileyim, doktor o sırada sorunca 2 dakikalık iş herhalde diye düşünmüştüm. yine de allahtan çok uzamadı, dikişler bitti, biraz da hastabakıcı bekledim odaya indiğimde 9:50'ydi.
Deniz mızırdanıyordu, hemen kucağıma aldım kızımı, saçlı kıllı bi şey ama nasıl güzel geliyor bana, bakmaya doyamıyorum. yıkatmadığımız için vücudunu kaplayan beyaz verniks tabaka hala duruyordu, daha emilmemişti. Gözleri henüz açılmamıştı, Göksu'ya ilk bakışta benziyordu ama aslında tek tek inceleyince benzemiyordu. Elleri hep yüzündeydi yine. Karnımda da hep böyle duruyordu hiç yüzünü görememiştik. Emzirmeye çalıştım ama memeyi alamıyordu bir türlü.. Sütümün olduğunu biliyordum çünkü neredeyse hiç tam kesilmemişti Göksu'yu emzirirken hamile kaldığım için. Hatta 32. haftadayken resmen gelmeye başlamıştı. Baya uğraştıktan sonra tuttu memeyi emmeye başladı. Uyuyakalıyordu uyandırıyordum çenesine dokunup. 15dk emzir dediler, emzirip yerine koydum, ama koyasım gelmedi, geri kucağıma aldım kucağımda tuttum, öptüm kokladım sarıldım. Hala epidural in etkisinde olduğum için hiç ağrım yoktu çok iyi hissediyordum. Gülücükler saçılıyordu yüzümden.Göksu'yu düşünüp endişeleniyordum, sevecek mi nasıl tepki verecek diye. Ama artık başa gelen çekilecekti yapacak bir şey yoktu. O anın keyfini çıkarmaya başladım.
Sonra Göksu'yu getirdiler. Her şeyin farkındaymış gibiydi, aylardır kardeşini beklemiş de şimdi kavuşmuş gibiydi, benim ameliyat olacağımı biliyormuş, beni bu halde bulacağını biliyormuş gibi, hiçbir terslik hissetmedi. O kadar tatlıydı ki, galiba hayatımın en güzel anıydı, abartmıyorum. Deniz'e zarar vermemeye çalışarak seviyordu, kıyamıyordu, gülücükler saçıyordu sanki sonunda geldi dercesine, kucağına istedi, sarılıp öptü, o da yanına yattı beraber uyuyor gibi. Off nasıl mutlu oldum anlatamam. Aylardır stres yapıyordum. Daha 2 yaşında bile değildi ama her şeyi anlamıştı benim minik kızım. Video için tıktık
Acaba Göksu kadar çok sevebilir miyim dediğim Deniz ise daha doğduğu anda tüm vücudumu sevgisiyle sardı. Böyle bir sevgi yok. Böyle bir duygu yok. İlaç gibi geldi bana daha ilk dakikadan. Zaten çocuk bakmak o kadar zor bi şey ki, insanlar bu duygu ile güçlü kalıyor bence.
Göksu'yu götürdüler, benim yüzümdeki gülümsemeler hafif hafif acı ifadesine dönüyordu. Anestezi etkisi geçtikçe ağrım başladı. Çok normaldi. 25 kg değil de daha az kilo alsaydım, ameliyat sonrası hareket edebilme kapasitemin daha iyi olacağını ve daha hızlı iyileşebileceğimi hissettim o an.
Ziyarete gelenler oldu, annemler benim odanın dışındaki küçük odada ağırladılar. Yemekler börekler çörekler tatlılar kahveler çaylar.. O kadar acıkmıştım ki. Acıkmayı geçtim o kadar susamıştım ki. Bakmıyordum o tarafa. ameliyatın bitiminden itibaren 8saat açlık istedi doktorum. Ama çok susadığımı söyleyince 1 yuduma izin verdiler allah razı olsun :) saat 17:0 de ilk yemeğimi yedim. Sıvıydı, çorba komposto muhallebi falan vardı. Komposto çok iyi geldi. Sürahiyle getirdiler ben sevdim diye :) Tüm gece içtim.
Yaho ve Tülay annem benimle kaldı. Kendi annem eve geçti, Göksu onlarda kalıyordu. Yaho diğer odada kaldı, Tülay annem benim odamda kaldı. Tülay annem sağ olsun o kadar ilgilendi ki benimle, hiç uyumadı, kendi kızı gibi görür zaten hep.. Yürümeye kalkmak benim için bir zulümdü. doğrulamıyordum bile, yürüyemiyordum..Bir iki defa çok şiddetli sancı girdi, ilk doğumdan tecrübeli olmak işimize yaradı, mesanemin dolduğunu hissetmediğim içindi. Tuvalete girince geçti.
Deniz devamlı uyuyordu, 2 saatte bir uyandırıp emzirmem gerekiyordu ama 2 saat geçtikten sonra uyandırıp memeyi tutturmak için 1 saat uğraşıyorduk. Yani 3 saatti buluyordu. Şekeri düşer mi acaba diye korkuyordum hep. Hatta sabaha karşı topuk kanı almaya geldiklerinde şekerine de baktırdım, normal çıkınca rahatladım. Emzirmeye çalışma kısmında o kadar uğraşıyordum ki, sırf tutabilsin aç kalmasın diye doğru pozisyon falan düşünmeden emziriyordum. Daha ilk günden o kadar hırpalandı ki meme ucum, hemen yara oldu.
Sabah olunca, o en önemli taburcu olma kriteri gerçekleşti, sonunda gaz beni terketti ve biz de eve geçtik. Bebeğimle farklı arabalarda gittik eve. Sonra iki bebeğime de kavuştum evde.
Göksu kocaman göründü gözüme. Deniz de minicik.. O kadar muhtaç, o kadar aciz, o kadar masum, o kadar tatlıydı ki.. İçimden ikisine de taşan sevgiyi tarif edemem..
